recordings |
>Circuitous
|
|
||||||
Liner Notes: Order of sax/clarinet solos: Reviews: Top-ten lists 2013
Circuitous is a recording that highlights the pianist's strong connection to Chicago—which was forged back in the 90s when reedist Guillermo Gregorio first worked with him, and has been strengthened by his sporadic projects with Ken Vandermark; it's a marvelous quintet with reedists Dave Rempis and Keefe Jackson (who leads a trio tonight for a free show at Constellation), bassist Nate McBride, and drummer Frank Rosaly. All of those musicians are Chicagoans (although McBride has recently returned to Boston). Karayorgis has discussed the fact that he used the classic Tony Williams album Spring as a model for the instrumentation of this group, but the sound is all its own, with punchy, angular melodies, a wide dynamic range (from the softest rustling to the loudest, juddering blasts), and ingenious arrangements that color in the oblique melodies and provide endless suspense. In fact, as strong as the solos are throughout the record, I almost enjoy the composed sections most, like the brilliantly onomatopoeic buzzing that opens "Swarm," which you can hear below. This band has performed on a handful occasions in Chicago, including a strong gig at last year's Umbrella Music Festival, but I sure hope this release brings another one, stat. I've had the music from Circuitous for a long while, but since I just got the package from Driff this week I've only heard the excellent new trio outing by Karayorgis a couple of times—still, that's enough to know how good it is. On Cocoon he's supported by bassist Jef Charland and drummer Luther Grey, both of whom contribute a few compositions, although the lion's share are from the leader. It's a much more introspective and quiet affair than Circuitous, but it's equally rewarding and relentlessly swinging. The rhythm section is a lean, agile machine, functioning as the sturdy armature for the pianist's wonderfully jagged, sometimes glassy improvisations. Karayorgis is fond of his instrument's left end, punctuating phrases with brusque bass stabs, but his mastery of harmony—finding unexpected, piquant chords in every conceivable situation—is the thing. I can't say too much more since there's plenty to absorb, but the tunes are sticking to my brain and I'm looking forward to all the revelations contained within. Below you can check out one of the leader's characteristically catchy and knotty tunes, "You Took My Coffee and Left." (…)
By contextual standards, the trio date—in collaboration with sentient musical beings Steve Swell, trombone, and clarinetist Guillermo Gregorio—reflexively conjures up the idea of a “chamber-esque” setting. Conversely, the Chicago-based quintet, featuring reedists Dave Rempis and Keefe Jackson, along with the piano-bass-drums rhythm section of Karayorgis, Nate McBride and Frank Rosaly, steers perceptions toward comparisons to classic jazz quintet paradigm, different in form and function though it may be. Both groupings are linked to an essential musical philosophy espoused by the pianist, ambling on the boundaries between the preconceived and the spontaneous. These recordings exemplify an aesthetic at once solid in its concept and open to evolution and expansion. (4-stars for both CDs)

In addition to Karayorgis' piano, the quintet is Dave Rempis on sax, Keefe Jackson on sax, bass and contrabass clarinet, Nate McBride on bass and Frank Rosaly on drums. The players all have their own space to build upon the composer's vision. Sticking pretty much with traditional instrumental roles, the music is free, inventive, highly melodic and unpredictable. The opening 'Undertow' features an unison melody that breaks into an angular piano solo, and just digs in deeper and deeper as the song progresses. Other tracks, like 'Swarm' seems to draw upon snippets of Monk themes, and at moments, I even picked up what I can best describe as a 'Mingus circa Changes One' compositional vibe. (...) These four recent releases from Karaygoris' label are really excellent examples of the intersection of composition and free playing. The different combinations of instruments and approaches showcases the pianist's influences and exciting musical ideas. Great music, check it out at http://driffrecords.bandcamp.com/.
The musicians involved are Dave Rempis, tenor, alto and baritone, Keefe Jackson, tenor sax, bass and contrabass clarinet, Nate McBride, contrabass and Frank Rosaly, drums, cutting edge musicians all. The set involves all Karayorgis compositions. They set the tone for the improvisations and inspire all to some of their best work--the powerful Rempis, puckish, ascerbic Jackson, angular Karayorgis, deep exploratory McBride and the wise ranging swing and free intelligence of Rosaly. This is symbiosis at its best: the Chicago artist clearly get a jolt from their association with Pandelis and vice versa. A fine date, great example of Karayorgis today and a testament to the creative thrust of four exceptional Chicago improvisers. Grab this one. Driff Records is een nieuwe platenmaatschappij waar onder meer ook de Nederlandse saxofonist Jorrit Dijkstra onderdak heeft gevonden. Belangrijke man achter het label is pianist Pandelis Karayorgis, wiens eigen werk er in verschillende bezettingen verschijnt. Karayorgis zou je een evolutionair vernieuwer kunnen noemen. Iemand die een grondige analyse van muziek uit het verleden gebruikt om vooruit te komen. Het eerste en meteen ruigste nummer ‘Undertow’ klinkt in de eerste maten als een pandemonium, maar geleidelijk komen structuren en melodieën aan de oppervlakte. Een belangrijke bron van inspiratie is pianist Thelonious Monk wiens werk Karayorgis niet alleen goed heeft bestudeerd, maar ook begrepen. Het levert muziek op waarin textuur en kleur bepalend zijn, maar er bovendien op melodisch, harmonisch en ritmisch vlak onvoorstelbaar veel gebeurt. Het is ook muziek van de uitgestelde beloning, muziek waar de luisteraar in eerste instantie veel aandacht aan moet geven. ‘Circuitous’ is die moeite meer dan waard. Een plaat die je langzaam beter leert kennen zonder dat je hem helemaal zult doorzien. Pianist Karayorgis (Athene 1962) heb ik vorig jaar nog genoemd in de bespreking van het uitstekende eerste album van The Whammies die Steve Lacy’s erfgoed op aangename wijze onder handen namen. Hier horen we de Bostoniaan met net nog jonge Chicagose improvisatoren: Dave Rempis (rieten), Keefe Jackson (rieten), Nate McBride (bas) en Frank Rosaly (drums). De composities van Karayorgis zijn bijzonder sterk door zijn vorm- en klankbewustzijn. De negen stukken zijn namelijk spannend door hun ambiguïteit. Hoewel de muziek zeer actueel klinkt, maakt het een soort opwinding los die ik had toen ik voor het eerst Charlie Mingus of Cecil Taylor hoorde; een consistent doortrekken van de jazztraditie naar een nieuwe kritische of betrokken muziektaal. De pianist weet de klankverworvenheden van Monk en Taylor op overtuigende wijze te verwerken in zijn spel zonder een volgeling te zijn. ***** Un groupe complètement différent, bien que Karayorgis soit encore au piano (il joue aussi de l’orgue; cf. Betwixt). Deux saxos à l’avant: Dave Rempis et Keefe Jackson. À l’arrière, une excellente section rythmique: Nate McBride et Frank Rosaly – ce quintette frôle le statut all-star band. Toutes les compos sont du pianiste, et plusieurs ont de la gueule, les saxos fournissant la force de frappe. À certains moments, l’écriture et le jeu rappellent Satoko Fujii – j’ai rarement entendu Karayorgis plaquer des accords avec autant de force. Cela dit, il y a des moments pour respirer et, dans l’ensemble, ce disque offre un bel équilibre et plus de oomph que Cocoon.
Im Quintet – das er als seine ”Traumband" be zeichnet – feiert Karayorgis seinen neuen Kontakt zur jüngeren Chicagoer Avantgarde. Seine Kompositionen schöpfen aus dem Vokabular des Free Jazz. Der Bär geht los mit rauen, aber gezielten Diskussionen der Saxophonisten, die ihr breites Soundrepertoire selektiv nutzen und die Geräusche mit Witz und Ironie einsetzen. Kommentiert und unterstützt mit Karate-artigen Akzenten des Rhythmustrios, lässt der Pianist sie mal frei loslegen, um sie dann wieder mit dissonant arrangierten Tonsätzen an die Leine zu nehmen. Zudem definiert er innerhalb der Stücke Zonen mit verschiedener Dichte und Intensität, wo es auch mal besinnlich und sparsam sein darf. Karayorgis' schräge The men klingen manchmal wie ausgelassene Jubelge sänge. ”Swarm" erweckt tatsächlich den Eindruck eines nervösen Insektenschwarms. Kollektive sprit zige Interaktionen dominieren, doch jeder kann sich auch solistisch entfalten. Post Free Jazz mit Pfiff.
|
||||||
| top | | bio | press | recordings | projects |contact | photos | video |
|