Reviews:

The Whammies’ second helping of Steve Lacy interpretations, recorded about a year after the first batch, has a more outwardly exploratory quality than its exuberant predecessor. But the results are equally enjoyable, as you would expect from a superb group of far-flung but close-knit Lacey-ites including alto saxophonist Jorrit Dijkstra, pianist Pandelis Karayorgis and bassist Nate McBride (from Boston), drummer Han Bennink and violinist Mary Oliver (from Amsterdam) and trombonist Jeb Bishop (like McBride a key member of the Chicago scene who has moved back to his native soil, in Bishop’s case North Carolina).

Though bookended by the tonally thrusting “Skirts” and a live-sounding take on “Shuffle Boil,” one of many Monk tunes Lacy spent a lifetime investigating, Vol. 2spends much of its time playing the inner angles of the music. Oliver and Karayorgis engage in an exquisite interlude on “Feline,” and Dijkstra and Karayorgis, both explosive players, create a haunting moment on “Art,” which Lacy based on a Herman Melville poem. The pianist performs “Wickets,” dedicated to Bobby Timmons, unaccompanied, while Dijkstra overdubs saxes to lyrical and hard-hitting effect on “Saxovision.” Bishop’s stirring Ellingtonian solo on “Pregnant Virgin” is another highlight.

Ultimately, the Whammies are more than the sum of their parts, but they would be a very different band without Bennink, whose extroverted personality gives way here to some of his most elegantly restrained work on record. For all the attention he has drawn as the wild man of the drums, no one swings more decisively or majestically. In coming to terms with Lacy’s highly personal rhythmic concept, Bennink is equally unmatched.
Lloyd Sachs, Jazz Times, November 2013 (link)

I believe I noted this in my review of Volume One, but it bears repeating. That is, that the Whammies do for the music of Steve Lacy what Lacy himself (along with Roswell Rudd) did for the music of Thelonious Monk. They recontextualize it by taking the compositions and playing them in the spirit of the author, but then also make it fresh by adding the chemistry and personalities of the new set of players involved.

This is most certainly again the case with The Whammies Play the Music of Steve Lacy, Vol, 2 (Driff 1303), perhaps even more so. It's an excellent group of players: Jorrit Dijkstra on alto and lyricon, Pandelis Karayorgis, piano, Jeb Bishop, trombone, Mary Oliver, violin and viola, Nate McBride, bass, and Han Bennink, drums.

Some heavy players for sure, then. And what they do with Lacy is make him new by their own singularities as players. Everybody is attuned to the Lacy abstractness and takes on the music in their own right. Fittingly the volume ends with "Shuffle Boil", a Monk composition to brings things full circle.

This is important music both for the Lacy works and for the players' way with it all. It's music that in no way sounds dated--and of course there would be no reason why it should. It's music as modern as today, yet of course with roots in the lineage of avant jazz.

Superb!
Grego Applegate Edwards, Gapplegate Music Review, Dec 5, 2013 (link)



The Whammies: Plays the Music of Steve Lacy Vol. 2 (Driff, 2013) ****
My introduction to Karayorgis was through the first volume of The Whammies . Like the first volume, the music here is a playful but serious exploration of saxophonist and composer Steve Lacy's catalog. The angular melodies, jarring interplay and top notch musicianship result in a highly listenable album.

The Whammies is an international cast, drawing from Chicago, Boston and Amsterdam. In addition to Karayorgis' piano, there is Driff label co-founder Jorrit Dijkstra on alto sax and retro-synth the lyricon, Jeb Bishop on trombone, Mary Oliver on violin and viola, Nate McBride on bass, and the venerable Han Bennink on drums.

The melodies of 'Skirts' and 'Lumps' are sort of irresitable and catchy (in an avant garde sort of way) and the introspective playing of the ensemble on 'Art' is sublime. Now, I'm starting to think that this one just might be my favorite of the bunch.
Paul Acquaro, Free Jazz Collective, August 2013 (link)

2013 Jazz Journalists Association "Best Of"
#4 on John Szwed's list

A year later [1/21/13 & 3/19/13] the same group met again for THE WHAMMIES: PLAY THE MUSIC OF STEVE LACY VOL. 2 [Driff Records cd 1303]. “Shuffle Boil” (often recorded by Lacy) plus 11 Lacy compositions (mainly from the 1970s) make up this program [57:59]. Again the ensemble gets the essence of what is/was Lacy, the subtle intensity and humor in his lines. There are times, when compared with the original issues of this music, things get a bit muddy and lack the space of the originals but aside from that comparison the ensemble is tight and fine. “Wickets”, Lacy’s dedication to Bobby Timmons, is taken solo by Karayorgis and its complexity is remarkable.
Robert Rusch, Cadence/Papatamus, July 2016


The Whammies: Play the Music of Steve Lacy Vol. 2 (2013, Driff): Sextet, an interesting Dutch-Chicago-Boston hybrid: Jorrit Dijkstra (alto sax, lyricon), Pandelis Karayorgis (piano), Jeb Bishop (trombone), Mary Oliver (violin, viola), Nate McBride (bass), Han Bennink (drums). Eleven songs by Steve Lacy, plus one by Monk. First volume was terrific, and the new one, a new session (not leftovers from the first), carries on. A-
Tom Hull, July 2013 (link)

En daar zijn The Whammies opnieuw. Nadat het sextet rond altsaxofonist Jorrit Dijkstra en pianist Pandelis Karayorgis eind 2012 een eerste plaat met Steve Lacy-composities afleverde, breit het daar een half jaar later al een vervolg aan met dit tweede volume. Was dat debuutalbum al een feestmaaltijd, dan wordt de luisteraar nu verwend met een brok onversneden haute cuisine.
 De muziek van Lacy doet het momenteel goed, misschien zelfs beter dan toen de in 2004 overleden sopraansaxofonist nog in leven was. Door de vele heruitgaven klinkt zijn naam altijd wel ergens luidop, terwijl tributeplaten als deze van The Whammies zijn nagelaten oeuvre aan nieuwe oren blootstellen en tegelijk up to date houden. Niet dat Dijkstra en Karayorgis per se nieuwe invalshoeken gebruiken om deze muziek te benaderen (een bijna kant-en-klare compositie als 'Art' behoeft dat ook niet) maar het blijft interessant om te horen hoe verschillend deze stukken kunnen worden ingekleurd.

Voor de uitvoering kunnen de twee aanvoerders rekenen op hetzelfde personeel: drummer Han Bennink en de Amerikanen Jeb Bishop (trombone), Nate McBride (bas) en Mary Oliver (viool). Desondanks opereren The Whammies niet overal als een sextet. In 'Saxovision' is zelfs alleen Dijkstra te horen, zij het in dialoog met zichzelf dankzij een overdub. Ook het plechtstatige 'Art' is een duet - in realtime deze keer - tussen Karayorgis en opnieuw Dijkstra, die hier beide een bijzondere fijngevoeligheid aan de dag leggen, zowel in de compacte unisono-passages als in het geïmproviseerde middendeel. Het kan dan wel eenvoudig lijken, maar de lichte toonbuigingen, de precisie en het fragiele pianissimo-spel (de altsax lijkt soms wel een fluit) zijn elementen die helemaal goed moeten zitten om dit stuk tot een goed einde te kunnen brengen.

De hele groep legt ook een meesterlijke beheersing aan de dag in de onstuimige stukken, die soms balanceren op het randje van grotesk ('The Oil'). Achterover leunen is er voor de muzikanten echter niet bij want Bennink houdt alles en iedereen bij de les, ook in de niet-ritmische context van 'Threads' waar zijn drumspel een koker vormt waar alle andere bijdragen worden doorgeperst. In de mars van 'Somebody Special' wordt de band dan weer opgejaagd via een crescendo, dat in zijn vorm en ontwikkeling doet denken aan het allegretto van Shostakovich' zevende symfonie.

The Whammies lijken er een traditie van te maken om hun platen af te sluiten met een stuk van Thelonious Monk. De vorige keer was dat 'Locomotive', maar nu gaat de groep helemaal loos in 'Shuffle Boil'. De openingsmaten zijn voor bassist McBride, gevolgd door het thema dat bijna uit elkaar wordt geroffeld door Bennink. Bishop en vooral Dijkstra schieten vervolgens alle richtingen uit terwijl Karayorgis voor een magistrale begeleiding en de afrondende solo zorgt. Als er prijzen zouden worden uitgedeeld voor aantoonbaar speelplezier dan zouden The Whammies met deze track de hoofdvogel afschieten. Met de plaat hebben ze alleszins al een hoge score te pakken. Was het binnenkort geen tijd voor die eindejaarslijstjes?
Joachim Ceulemans, Kwadratuur, August 2013

J’ai reçu quelques parutions d’une nouvelle étiquette, Driff Records, dirigée par le saxo Jorrit Dijkstra et le pianiste Pandelis Karayorgis. The Whammies est un groupe hommage au grand Steve Lacy. Il est dirigé par Dijkstra et met en vedette le batteur Han Bennink, qui a joué avec Lacy, plus Jeb Bishop, Nate McBride, Mary Oliver et Karayorgis. Un beau groupe, qui mort à pleines dents dans le répertoire plus tordu de Lacy – des pièces moins connues comme “Pregnant Virgin,” “Art” ou “Saxovision” (un duo de saxos). Vivant, bien réalisé, belle sélection.

I have received a handful of fresh releases from a new label, Driff Records, ran by saxman Jorrit Dijkstra and pianist Pandelis Karayorgis. The Whammies is a Steve Lacy tribute band led by Dijkstra and featuring drummer Han Bennink (who played with Lacy way back when), plus Jeb Bishop, Nate McBride, Mary Oliver, and Karayorgis. A fine group of musicians who dig deep into Lacy’s more unusual repertoire – lesser-known tunes like “Pregnant Virgin,” “Art,” and “Saxovision” (the latter a sax duet). Lively, well produced, and a fine selection of material.
François Couture, Monsieur Délire, Journal d'écoute / Listening Diary 2013-07-26

Passing through town on a frigid January night, the sextet The Whammies did a mini- tour in preparation of this disc. For those in the know, its name stems from a piece from the late Steve Lacy, and accordingly this is a ADS tribute album. All but one of the 11 tunes are by him (the exception being Monk’s obscure Shuffle Boil), all of which are tackled with a mix of respect an irreverence perfectly in keeping with this slightly off-the-wall music. Dutch drummer extraordinaire Han Bennink propels the band with jocular swing whereas his compatriot (and now Stateside resident) alto saxophonist Jorrit Dykstra assumes the dedicatee’s role while avoiding slavish imita- tion. The rest of the cast includes violinist Mary Oliver adding subtle counterpoints and the trio of Jeb Bishop, trombone, Pandelis Karayorgis, piano, and Nate McBride, double bass, adding meat to the bone. While Monk had to die to be finally recognized in the jazz cannon, will this also be the case for Lacy, one of his disciples? Here’s hoping that these performances will contribute to the cause.
Marc Chénard, La Scena Musicale, October 2013, p. 23

De passage chez nous en janvier dernier par une soirée de froid sibérien, le sextette des Wham- mies faisait une mini- tournée en prévision de l’enregistrement de ce disque. Comme son titre l’annonce, il s’agit d’un disque hommage à la musique de Steve Lacy, décédé en 2004. Au programme, onze de ses morceaux et un de Monk (l’obscur Shuffle Boil) font l’objet de relectures autant respectueuses qu’irrévéren- cieuses d’une œuvre musicale un brin déjantée en soi. Tous tambours battants, le vigoureux batteur batave Han Bennink propulse merveilleusement la troupe, son compatriote saxo alto Jorrit Dykstra (et initiateur du projet) jouant le rôle de Lacy sans toutefois le singer; la violoniste Mary Oliver ajoute de subtils contrepoints et le trio de Jeb Bishop, trb., Pandelis Karayorgis, pno et Nate McBride, cb. arrondit le tout avec aplomb. Il a fallu que Monk passe l’arme à gauche pour que sa musique devienne monnaie courante dans le jazz. En sera-t-il de même pour Lacy, l’un de ses disciples ? Puissent ces performances contribuer à la cause.
Marc Chénard, La Scena Musicale, October 2013, p. 23

Mit seiner spartanischen Auslotung von Motiven wies Steve Lacy (1934–2004) einen Mittelweg zwischen zyklischer und offener Improvisation. Be­sonders sein ehemaliger Schüler Dijkstra besitzt eine intime Kenntnis seiner Techniken, Philosophie und der wenig bekannten Themen. Aber er erstarrt nie in Respekt. Der Bezug jedes Spielers zum Lac-y­ Musikerkreis ist gewollt: Dijkstra­-Lacy, Karayorgis­-Bobby Few, Jeb Bishop-­Roswell Rudd, Mary Oli­ver­-Irène Aebi etc. Aber unter Dijkstras Führung geht man in der Auswertung des Materials einen tüchtigen Schritt über Lacy hinaus. Dijkstra verwirft Lacys melodische Repetition und Two Beat-­artige Rhythmik nicht ganz, aber färbt z.B. die Melodien dissonant und manchmal hupend ein und kontrastiert und erweitert groovende Teile mit ”freien” und diatonische mit offenen Free Jazz­-Aspekten. Die relativ kurzen Stücke durchlaufen dabei verschie­dene Stadien-geplant oder spontan gefunden. Oder dann bleibt die Melodie unangetastet, aber wird mit allerlei zusätzlichen Interventionen unter­-und übermalt.

Das schlitzohrige Spiel mit trällernden Figuren und der Jazztradition ist äusserst unterhaltsam. Frech wird mit dem Chaos geschäkert, doch dieses ob­siegt nie. Bemerkenswert, wie die Solisten auch in freien Teilen irgendwie den Bezug zum Thema wahren. Ähnlich wie Ray Anderson trumpft Jeb Bi­shop mit bluesiger Eloquenz auf. Auch als Spie­ler zieht Dijkstra ganz verschiedene Register, von glatter Braxton­-artiger Panmodalität bis zu expressiven und kindertrompetenartigen Sounds wie im grotesken ”Ducks”. Einen blockflötenhaften Effekt erzeugt sein geblasener Synthesizer Lyricon. Ka­rayorgis spannt mühelos einen Bogen zwischen Monk und aggressiven Clustern. Beeindruckend, Wie Bassist McBride immer zwischen melodi­schem und rhythmischem Geschehen vermittelt und es ebenso trägt wie transformiert. Und das grosse Plus des Sextetts ist natürlich Han Bennink, der berserkerhaft swingt oder es knallen lässt.

Lacys Vermächtnis ist facettenreich. Die zweite CD enthält mehr Kammermusikalisches, z.B. den Ada­gio-­artigen Track ”Pregnant Virgin” (for Vincent van Gogh), das meisterliche Altsax-­Klavier-­Duo ”Art”, ”Saxovision” (zweimal Altsax) und "Wickets” (Klavier solo). ”Something Special” und ”The Oil” (to S. Freud) und ”Threads” (to A. Einstein) zeigen exemplarisch, wie aus reduziertem Material inter­essante heutige Musik entstehen kann.
Jürg Solothurnmann, Jazz'N'More Switzerland, Nov./Dez. Nr. 6/2013

Steve Lacy verwendete, wenn er von seiner Musik der späten 70er und auch 80er Jahre sprach, gerne die Begriffe „poly free" oder „post free” in Anspielung auf das Verhältnis von Abstraktion und Struktur in derselben. Umschreibungen, die das Kollektiv The Whammies mühelos auf seine Lesart der Kompositionen des vor neun Jahren in Boston verstorbenen Sopransaxophonisten übernehmen könnte. Gründerväter dieses Projektes sind der aus Amsterdam stammende und heute in Boston lebende Saxophonist Jorrit Dijkstra und der in Athen geborene US-amerikanische Pianist Pandelis Karayorgis. Posaunist Jeb Bishop und Bassist Nate McBride kommen aus dem Dunstkreis von Ken Vandermark und die Instant Composer's Pool-Kollegen, Violinistin Mary Oliver und Schlagzeuger Han Bennink, der mit Steve Lacy in den 80ern zusammengearbeitet hat, komplettieren das Sextett.

Die Stücke, die Dijkstra für dieses Album ausgesucht hat, stammen größtenteils aus den siebziger Jahren, einer Dekade, in der Steve Lacy mit Struktur Sound und Improvisation intensiv zu experimentieren begann. Die Übersiedlung nach Europa - zunächst nach Rom und dann nach Paris - hatte seine Musik nachhaltig verändert. 1972 gab er erstmals Solokonzerte auf dem Sopransaxophon. Gleich drei Stücke auf „The Whammies Play The Music Of Steve Lacy Vol.2", „Threads", „Saxovision" und „Skirts" liegen von Lacy selbst nur als Soloeinspielungen vor. Dijkstra und Karayorgis greifen in ihren Arrangements in die Kompositionen dieser Stücke ein. Verändern ihre akustische Architektur, ihre Metrik, ihre Statik. Die sechs Musiker verändern unablässig die perspektivischen Koordinaten bei ihren Betrachtungen und Neudeutungen und gehen dabei immer d'accord mit Lacys eigenem pluralistischen Musizierverständnis.Wie Lacys Kompositionen wurzeln auch ihre Interpretationen tief in den Sedimenten der Jazztradition und öffnen sich den unterschiedlichen Spielarten auf dem voranschreitenden Zeitstrahl der improvisierten Musik.

Dass mit „Shuffle Boil” eine Komposition des von Lacy hochgeschätzten Thelonious Monk das Album beschließt, ist ein weiterer Beleg für die sensible Annährung des Sextetts an das Leben und Werk eines Musikers, der immer noch häufig übersehen wird, wenn es um bedeutende Persönlichkeiten der Jazzhistorie geht. Die beiden Einspielungen von „The Whammies" - im letzten Jahr erschien bereits „Play The Music Of Steve Lacy - sollten mit ihrer famosen Eigenständigkeit unbedingt dazu einladen, sich auch mit dem eigentlichen Schöpfer dieser Stücke noch einmal auseinander zu setzen.
Thorsten Hingst, Jazz Podium 9/2013

Gewaagd en geslaagd. Wie composities speelt van grootheid Steve Lacy kan beter van goeden huize komen. Gelukkig maakt de line-up van The Whammies het ook met het tweede Lacy-album waar. De zo kenmerkende experimentele stijl van de composities blijft in ere, maar aan de uitvoering zit een subtiele eigentijdse draai.
Het zal een uitdaging zijn geweest om niet te willen klinken als een kopie van Lacy. Blazer Jorrit Dijkstra was wellicht de aangewezen persoon hiervoor. Hij studeerde begin deze eeuw aan de New England Conservatory onder het bewind van Lacy. Bovendien speelt hij op een altsaxofoon en de Lyricon I in plaats van op de sopraansaxofoon, die onlosmakelijk verbonden is met zijn mentor.

Naast Dijkstra is het drummer Han Bennink die in de formatie een belangrijke positie inneemt. Bennink speelde in de jaren tachtig met Lacy en met zijn diversiteit aan ritmisch materiaal weet hij de composities uit de jaren zeventig opnieuw leven in te blazen. Natuurlijk mocht ook een viool niet ontbreken. Lacy speelde veel van zijn werken samen met zijn vrouw, vioolspeelster en zangeres Irene Aebi. Het is Mary Oliver die deze rol inneemt bij The Whammies, al is het zonder zang. Trombonist Jeb Bishop vormt met zijn sterke intonatie en contrapuntlijnen een niet te ontlopen toevoeging. Alleen Nate McBride had wat meer op de voorgrond gemogen, maar geeft met zijn dwingende baslijnen soms de enige puls die er nog is.

Het album bevat een selectie van elf eigen werken, het meeste materiaal uit Lacy's meer experimentele jaren zeventig, waarvan hij er vier baseerde op literatuurstukken en gedichten. Een interessante sfeermaker is Dijkstra's spel op de Lyricon, een analoge windsynthesizer uit de jaren zeventig. Met het extreem grote bereik en dynamische mogelijkheden gebruikt Dijkstra de Lyricon als een verlengstuk van zijn saxofoon.

The Whammies blijven trouw aan de experimentele stijl van Lacy. Thema's worden regelmatig unisono gebracht door Dijkstra en Oliver, op het dunne af met een dissonant rauw randje in de gedubbelde lijnen, hier en daar ondersteund door tegenhangende ritmische ideeën van Bishop.

Vooral op het nummer ‘Threads’ komt dit duidelijk naar voren. Korte ritmische of melodische ideeën – vaak vragend van aard – vormen de boventoon. Ze worden als een duidelijk statement herhaald en minimalistisch uitgebouwd. Bennink gooit de ritmiek vaak open en klinkt daardoor bij tijd en wijle meer als een extra solist dan als een onderdeel van de ritmesectie. Dat geldt overigens ook voor pianist Pandelis Karayorgis, die alleen op zijn solonummer ‘Wickets’ wat duidelijke harmonische structuur laat horen.

Met vaak een open vorm die ogenschijnlijk structuurloos lijkt, is het uitermate van belang dat de muzikanten als geen ander naar elkaar luisteren. Gelukkig slagen The Whammies daar in, wat zorgt voor een fris en soms verrassend samenspel. Zelfs tijdens solo's spelen soms meerdere instrumenten dwars door elkaar met verschillende ideeën. Maar het totaalgeluid matcht en geeft een eenheidsgevoel weer.

Op elke compositie zetten The Whammies een levendige sfeer neer. ‘The Whammies play the music of Steve Lacy Vol. 2’ is daarom zeker geen ontspannen achtergrondmuziek, maar eist terecht vanaf het eerste nummer de volledige aandacht op van de luisteraar.
Armand van Wijck, jazzenzo.nl, 19 December 2013 (link)

Another standards challenge crucially met on Play the Music of Steve Lacy Vol. 2 Driff Records CD 1303 is remaining individual during a complete program of one composer’s tunes. With soprano saxophonist Lacy one of jazz’s idiosyncratic stylists and his compositions enduringly linked to his performances, The Whammies’ interpretations are simultaneously novel and deferential. It helps that alto saxophonist Jorrit Dijkstra studied with Lacy; drummer Han Bennink played with Lacy; and pianist Pandelis Karayorgis has an intuitive command of Monk’s work, which influenced Lacy’s writing. You can measure this by comparing how The Whammies handle Monk’s “Shuffle Boil” and Lacy’s Monk-dedication, “Hanky-Panky”. Balancing supple lyricism and whinnying trombone cries plus Karayorgis’ runs on the first, the band expresses source fealty. Whereas by emphasizing violinist Mary Oliver’s arpeggiated sweeps and trombonist Jeb Bishop’s low-pitched smears Hanky-Panky becomes the next step away from Monk’s music. A comparable neat trick turns up on “Somebody Special” which Lacy composed for Duke Ellington’s vocalist Ivie Anderson. As Bennink’s rolls and rim shots reference swing band rhythms, Oliver’s spiccato suggests both Anderson’s light-paced singing plus Ray Nance’s fiddle tricks with Ellington, while Bishop’s deep-dish slurs relate back to Tricky Sam Nanton. Not that every track is a mirror of a mirror of a mirror however. Feline becomes a near chamber music salute to Marilyn Monroe; while the wide-ranging polyphony and polyrhythms that characterize “Threads”, dedicated to Albert Einstein, connect some musical threads that include drum whumps, spidery piano licks and a contrapuntal showdown between Bishop’s plunger tone and the calliope-like squirms from Dijkstra’s lyricon. The lyricon’s moog-like tones plus bass string strops from Nate McBride and irregular piano key clips are just some of the contributions to the note pile-up that is “Lumps”. Yet Bennink slaps and clatters his cymbals enough to maintain the tune’s absurdist nursery-rhyme pulse.
Ken Waxman, The Whole Note, March 2014